De Engelse gitarist Dominic Miller werd geboren in Buenos Aires en op tienjarige leeftijd vertrok hij naar zijn vaderland, inmiddels woont hij met zijn gezin in de Provence. Hij speelde als begeleider met diverse bekende artiesten, maar hij is vooral bekend door zijn werk met Sting. Zijn langdurige verblijf in de popmuziek is goed te horen in de opbouw van zijn nummers, het zijn echte liedjes met een kop en een staart. Dit is zijn 18de album onder zijn eigen naam en het derde voor ECM, met Sting maakte hij 13 albums en met artiesten als Phil Collins, The Pretenders, The Chieftains, Tina Turner, Trijntje Oosterhuis e.v.a. meer dan 70 !

Op zijn 3 albums voor ECM weet hij zich iedere keer omringt door andere muzikanten, hier horen we naast zijn vaste bassist Nicolas Fiszman, Jacob Karlzon op piano en Ziv Ravitz op drums, hetgeen er zorg voor draagt dat dit een puur jazzalbum is geworden. Dat gezegd hebbende valt ook de sterke gelijkenis op met de muziek van Sting hetgeen er misschien wel op duidt dat de muziek vooral van de hand van Miller is en de zang van Sting ? Het mag duidelijk zijn dat ik geen groot liefhebber ben van de vocale prestaties van Sting. Het kenmerkende geluid van Miller op zijn akoestische gitaar bevalt me duidelijk wel en de interactie met het warme spel van Karlzon en het subtiele drumspel van Ravitz is een lust voor het oor !

De acht nummers op het album nemen nauwelijks een half uur in beslag maar ondanks of misschien dankzij de korte duur zijn de nummers ijzersterk, de lome sfeer heeft waarschijnlijk veel van doen met de locatie waar de muziek ontstond, de Provence in Zuid Frankrijk, melodieuze en hartverwarmende muziek. Heerlijke klanken om na een zon overgoten dag van te genieten in een schaduwrijke plek met een glas Mirabeau rosé uit diezelfde Provence.

Tot de mooiste nummers behoort het melancholieke “Old Viejo” een gevoelvolle solo van Miller over zijn overleden vader, sterk ! Ook het sfeervolle “Clandestin” met subtiele interacties van contrabas en slagwerk en kristalheldere pianoklanken gooit hoge ogen. Ook “Vaugines” een idyllisch dorpje in de Vaucluse is ijzersterk qua sfeer en gevoel, je zou zo in de auto springen en naar het Zuiden afreizen, ware het niet dat er nog een hele stapel te recenseren cd’s ligt te wachten.

Jan van Leersum.